Cieszę się, że w tym roku obchody Światowego Dnia Osób Jąkających się były obchodzone w różnych miejscach i na różny sposób. Dziękuję Wszystkim, którzy zaangażowali się w obchody tego Dnia. Nie sposób wymienić wszystkich w obawie, abym kogoś nie pominął. Dziękujemy.
Zostałem również poproszony o odniesienie się do dyskusji, która toczy się wokół konferencji w Toruniu. Niestety, nie miałem przyjemności w niej uczestniczyć, natomiast czytane komentarze nie wprawiły mnie w dobry nastrój. Uważam, że jeżeli podejmujemy z kimś polemikę i ujawniamy jego personalia, jak to miało miejsce na Demostenesie, należałoby się podpisać, inaczej nikt nie będzie się autorytatywnie odnosił do takich komentarzy, a i ranga portalu może stracić. Musimy wiedzieć, że jąkanie z medycznego punktu widzenia nie zostało jeszcze jednoznacznie zdiagnozowane, stąd w każdym założeniu przedstawianym przez różnych specjalistów, możemy zawsze znaleźć elementy do polemiki. Dobrze się dzieje, że taka polemika ma miejsce np. na różnego rodzaju spotkaniach i konferencjach, gdzie każdy ma możliwość odnieść się i wyrazić swoje zdanie. Ważne, aby wszystkie strony słuchały się i przykładały do wzajemnych argumentów należytą uwagę. Dla terapeuty miarą sukcesu będzie dobre samopoczucie pacjenta i płynność jego wymowy w różnych sytuacjach życiowych. Dla osoby jąkającej się ważna jest pomoc doświadczonego terapeuty, który może ukierunkować działania i wskazać wachlarz możliwości jakim na dzień dzisiejszy dysponujemy. Bardzo wartościowym z punktu widzenia terapeutycznego i naukowego jest pomoc, wiedza i doświadczenie osób, które oprócz zdobytej i stale aktualizowanej wiedzy teoretycznej same zmagają się z problemem niepłynności wymowy i są w stanie weryfikować również na sobie pewne teoretyczne założenia niektórych specjalistów. W oczekiwaniu na medyczne dowody i diagnozy uzasadniające założenia różnych teorii nie możemy zapominać o wdzięczności dla wszystkich, którzy trudzą się nad rozwiązaniem tej zagadki i niosą niecenioną pomoc osobom z niepłynnością wymowy oraz ich rodzinom, bliskim i społeczeństwu, które dzięki takim działaniom uzyskuje coraz większą wiedzę o tej specyficznej dysfunkcji organizmu.
Z wyrazami szacunku Zdzisław Gładosz
